Czule

Jestem w terapii od kilku lat i mam problem z wyrażaniem złości w stosunku do mojego terapeuty, co więcej ja jej w ogóle do niego nie czuje. Po wykonaniu tych ćwiczeń pierwszy raz wyraźnie poczułam do niego złość i opowiedziałam mu o tym na sesji, a także o tym kursie. Ucieszył się, ponieważ był to przełom w naszej pracy terapeutycznej. Dzisiaj miała miejsce inna sytuacja. Wyraziłam złość wobec bliskiej mi osoby, która wcześniej często reagowała na moją złość agresją. Wyraziłam ją spokojnie, lecz stanowczo, nie ugięłam się w lęku przed jego reakcją. Ku mojemu zaskoczeniu pierwszy raz w relacji z tą osobą wyraziliśmy swoje prawdziwe emocje i zostały one przyjęte przez drugą stronę. Jestem bardzo zaskoczona tym co się dzieje, mam wrażenie jakby ten proces połączenia z ciałem dał mi moc wyrażania siebie w inny sposób. Czuję jakby ciało zaczęło mnie wspierać w przeżywaniu i wyrażaniu moich emocji.

Do programu dołączyłam tydzień temu, od tego czasu udało mi się zrobić tylko 3 pierwsze ćwiczenia, ale sporo się od tego czasu wydarzyło. Ćwiczenie z 1 stopnia było dla mnie mega mocne, uświadomiłam sobie, że bardziej odczuwam górę swojego ciała, a od pasa w dół te odczucia są znacznie mniej wyraziste. To było dla mnie odkrycie. Następnego dnia po przebudzeniu jeszcze leżąc w łóżku jakoś tak intuicyjnie skierowałam uwagę do swoich nóg- poczułam w nich ciepło i mrowienie i uświadomiłam, że tak naprawdę rzadko czuję, że je mam 😅 Jednocześnie poczułam jakąś taką moc, której wcześniej nie czułam i przyszło do mnie, że to ciało daje siłę i poczucie bezpieczeństwa. I to było odkrycie.

Dziewczyny jesteście cudowne, tyle tematów, które poruszyłyście jest mi bliskich, doznałam wielu wzruszeń podczas słuchania was... tyle bram, drzwi, klapek się otwiera we mnie... jestem mega poruszona! Przez ostatnie dni czułam się jakbym nagle wcisnęła hamulec ręczny, jakbym to nie była ja, obniżony kortyzol i brak pośpiechu bardzo we mnie pracowały, momentami czułam że muszę się odpalić, że muszę wykorzystać te przestrzeń, ale Dagmara mi uświadomiła, że to stary wzorzec, który chce się włączyć, dam sobie czas i pobędę w tym spokoju kolejne dni, już myślałam że zaczynam wariować w tym nagłym zatrzymaniu, teraz wiem ze muszę się poprostu do tego przyzwyczaić i rozkokosić.

Pojawiły się łzy oraz na moment złość. I tak biegłam aż od pasa w górę zrobiło mi się bardzo ciepło, aż gorąco, dłonie się spociły oraz pojawił się ból głowy - z przodu. Finalnie nogi same zaczęły zwalniać aż do całkowitego zatrzymania. Ciało po zatrzymaniu mrowiało i głowa nadal bolała. Jednak tak sobie siedziałam w tym 😀aż poczułam mega spokój w środku i ciepło, a ból głowy się zmienieszył. Dagmara bardzo dziękuję za to ćwiczenie 😘 Sobie również dziękuję, że się odważyłam je robić dalej mimo różnych myśli ❤️.

Przeszła przeze mnie taka fala pięknych uczuć, jakbym na nowo poczuła stan, który czułam jako dziecko. Moją pewność, że wszystko mi się uda, brak wątpliwości i poczucie, że rzeczy nie są skomplikowane. Te kwiatki przywołały uczucie prostoty i beztroski. Stoją teraz na moim biurku i przypominają mi o tym, że takie może być życie, że takie właśnie jest 🙌🌼🪻🥰

Ostatni mastermind był dla mnie niezłym kopem. Dziękuję Ci Dagmara za to, że mówisz tak bezpośrednio, wprost, bez owijania w przysłowiową bawełnę. Dzięki tym rozmowom odkryłam od czego muszę zacząć, żeby zmiany w moim życiu były głębokie i trwałe.

Zrobiłam wieczorną wizualizację, w której Dagmara mówi żeby nie myśleć co było i puścić to, i tak zrobiłam, a na końcu się przytuliłam w pozycji leżącej. Kiedy Dagmara powiedziała, że mam poczuć jak wracam do domu, to się popłakałam i uśmiechnęłam jednoczenie i raz jeszcze pomyślałam o tym co wywołało tę reakcję w moim ciele. O tej jednej myśli, która we mnie była kilka lat i ją o dziwo teraz zlekceważyłam, bo wydała mi się śmieszna i mało ważna. Co za ulga. Jeszcze kilka miesiecy temu nie uwierzyłabym w moc wizualizacji. Czuje wdzięczność maksymalną za pojawienie się Dagmary w moim życiu.